de teleurstelling dat het niet meer gaat. Ik heb een paar dagen de tijd gehad om erover na te denken, hoe nu verder. Het naar huis komen was de eerste stap, ga ik vliegen of met de trein. Vliegen was niet de oplossing, dan zou ik van kruipen gelijk moeten gaan rennen, met de trein dan maar. Dit is ook een uitdaging en een verademing. Ik ben in Montauban op de TGV gestapt naar Parijs, hier overgestapt op de Metro om aan de andere kant van Parijs te komen. Op Gare du Nord ging het verder met de Thalys naar Rotterdam. Vanuit Rotterdam naar huis met de NS en de bus.
Dan kom je thuis en je moet alles weer oppakken. Kom je tot de ontdekking dat een aantal dingen het niet meer doen, mijn router, een rolluik en vele lampen.
Je probeert de eerste dagen zoveel mogelijk mensen te mijden, maar je moet toch de draad oppakken.
Gelukkig krijg je van bijna iedereen te horen, je bent verstandig geweest om naar je lichaam te luisteren, je bent wel erg ver gekomen, ik heb genoten van je verhalen. Dat doet je goed.
Na twee weken heb ik mijn huisarts geraadpleegd en zij stuurde mij door naar de fysiotherapeut, het was niet mijn heup, ook geen hernia, maar een geïrriteerde pees in de beurt van mijn stuitje met uitstraling naar mijn rechterbeen.
Nu weer aan plannen, mijn vriend Con, die de laatste 100 kilometer met mij mee zou lopen. Hij moet nog tot eind 2015 werken, heeft aangegeven dat hij in 2016 graag met mij de draad wil oppakken in Frankrijk. Wij zullen dan ergens midden 2016 in de buurt van Moissac vertrekken voor de laatste 1100 kilometer.
En voor iedereen die mijn verhalen gelezen hebben, bedankt voor de reacties en in 2016 het vervolg.
Foto’s
week 10 klik hier
week 11 klik hier